จริงหรือ? ครูคืออาชีพที่เห็นแก่ตัว วันนี้ครูแอดมิน ไปอ่านเจอบทความดีๆ มากบทความหนึ่ง เลยอยากนำมาให้เพื่อนครูได้อ่านกัน เป็นเรื่องราวเกี่ยวกับการเห็นแก่ตัวของคนเป็นครู ที่ทำแต่งาน ไม่มีเวลาให้กับลูก ครอบครัว และคนรัก เนื้อหาจะเป็นอย่างไรบ้างนั้นไปอ่านกันได้เลย แต่สำหรับ แอดมินแล้ว ก็โดนใจสุดๆ และ เตือนสติตัวเองได้ดีเลยทีเดียวครับ
ครู…อาชีพที่เห็นแก่ตัว
1. เพราะไม่เห็นแก่ลูก
ครูบางคนทำงานโรงเรียนเอาเป็นเอาตาย เจ้านายไหว้วานอะไรทำหมด แต่เคยรู้ไหมว่า ลูกรอที่โรงเรียน กลับเกือบคนสุดท้ายของโรงเรียน ฟ้าค่อยๆมืด กลัวก็กลัว ทำไมพ่อแม่ยังไม่มารับซักที ดีกับลูกชาวบ้านได้มากมาย แต่ลูกตัวเองแท้ๆกลับปล่อยปละละเลย คนเป็นพ่อแม่ควรไปรับลูกก่อน ถ้างานมันหนักจริงๆ กลับมาโรงเรียนอีกครั้งก็ได้ ป้อนข้าวลูก สอนการบ้านลูกที่โรงเรียนก็ได้ อย่าปล่อยให้รอจนมืดที่โรงเรียน
2. เพราะไม่เห็นแก่ครอบครัว
ความสุขใจของพ่อแม่ บางทีไม่ใช่เงินเดือนที่เราให้เขาหรอก แต่เป็นเวลาต่างหาก บางครั้งเขางอแง จริงๆแล้วแค่ต้องการแสดงให้รู้ว่า อยากไปทะเลพาไปเที่ยวหน่อย อยากมีเสื้อผ้าสวยสวย พาไปชอปปิ้งหน่อย อาหารมื้อที่ทำให้หัวเราะและมีความสุขของคนเป็นพ่อแม่ ก็คือ ได้ทานข้าวพร้อมหน้าพร้อมตานี่แหละ …บางคนตีความหมายผิด เหนื่อยที่โรงเรียนมากมาย พ่อแม่ถามว่าทำไมกลับดึก พูดด้วยน้ำเสียงเหวี่ยง ก็งานประเมินของโรงเรียนน่ะสิ ไม่เสร็จซักที เอกสาร make เป็นภูเขา จริงๆ เขาแค่จะบอกว่า ห่วงลูกจัง ทานข้าวรึยัง แต่พ่อแม่บางคนพูดไม่เป็น ก็เลยถามอ้อมๆว่าทำไมกลับบ้านดึก …ทีพูดกับผอ. เสียงอ่อนเสียงหวาน ทีพูดกับพ่อแม่ จะกินหัวทุกครั้งไป มันถูกรึ???
3. เพราะไม่เห็นแก่คนรัก
ยุ่งตลอดเวลา เดี๋ยวงานลูกเสือ เดี๋ยวงานอบรม ไปจังหวัดโน่นจังหวัดนี้ เมื่อเราพาใครคนหนึ่งมาเป็นคู่ชีวิตเราแล้ว อย่าปล่อยให้ทุกอย่างมันดำเนินไปแบบลักษณะเห็นเขาเป็นของตาย คนเราถ้าสิ่งๆนั้นมีความสำคัญต่อชีวิตเราจริงๆ ยังไงเราก็สามารถจะแบ่งเวลาให้เขาได้ หรือถ้าคิดว่าเขาไม่สำคัญ ก็ปล่อยไปซะ ทำลายอนาคตเขาเปล่าๆ ให้เขาไปเจอคนดีดี มีเวลาให้
…..ทำงานได้ แต่ต้องทำให้เหลือพลังงานแก่บุคคลรอบตัวเราด้วย สำคัญที่สุดคือครอบครัว ความสำเร็จต่างๆจะเกิดขึ้นได้อย่างไร หากลูกไม่ค่อยได้เห็นหน้าพ่อแม่ซึ่งเป็นครู ความสำเร็จนั้นจะยิ่งใหญ่ไปได้อย่างไร ในเมื่อพ่อแม่ของเราชะเง้อมองลูก ลูกไม่กลับบ้านซะที ความสำเร็จนั้นจะสวยงามได้อย่างไร เมื่อเราไม่มีคนรักที่คอยเติมน้ำทิพย์ชโลมใจเรา ให้เรายิ้ม ให้เราหัวเราะ ผอ.เขามา เดี๋ยวเขาก็ไป แต่พ่อแม่ลูกคนรักของเราต่างหากที่จะเคียงข้างเราไปอีก 20 ปี 30 ปี ข้างหน้า….ทำงานในหน้าที่ ในเวลาให้เต็มที่ เมื่อสิ้นเวลางาน เป็นหน้าที่ของเราอีกเช่นกัน ที่ต้องให้เวลาแก่ลูก แก่พ่อแม่ แก่คนรัก
เป็นยังไงกันบ้างครับ อ่านแล้ว ถ้าชอบก็แชร์เก็บไว้เตือนสติตัวเองได้เลยนะครับ จนกว่าจะพบกันใหม่บทความหน้า บ๊าย บายยยย…
ขอบคุณที่มา: เพจ จากปลายปากกาครูพอล
อย่าลืมกดถูกใจเพจสถานีครูดอทคอม ไว้ด้วยนะครับ จะได้ไม่พลาดข่าวครู สื่อการเรียนการสอนของครูจากเรา เพราะเราอยากเห็นคุณครูมีความสุข
ทำเท่าไรได้เท่าเดิม ทำน้อยโดน